De wijde wereld van Mafalda …

Mafalda Tolda Martins Carrilho Fideles is haar volledige naam. In Portugal dragen kinderen moeders’ en vaders’ familienaam. Wij noemen haar Mafalda Fideles. Het eerste wat opvalt zijn haar grote, heldere ogen. Ze is zeventien en is opgegroeid in de universiteitsstad Coïmbra, in Midden-Portugal. Op haar zestiende verhuisde ze naar Lissabon en sinds september woont ze in Antwerpen. Hoe dat komt? Mafalda danst. Ze wil ballerina worden en daar heeft ze veel voor over. ‘Als ballerina moet je de wereld in’, zegt ze gedecideerd. ‘Toen ik naar Antwerpen vertrok, wist ik het: dit is onomkeerbaar. Teruggaan naar Coimbra, naar die veilige thuis bij mijn ouders, zou een zeker einde betekenen. Lissabon-Antwerpen-wereld Mafalda volgde tijdens de zomer een stage in de Koninklijke Balletschool van Antwerpen, ze deed auditie en ze werd geselecteerd. Omdat ze weet hoe belangrijk het is om ook een diploma te halen, koos ze ervoor als volledig ingeschreven student naar de school te komen. Dit betekent dat ze ook Nederlands leert. ‘In het begin was het moeilijk’, zucht ze. ‘Ik volgde wel genoeg om te weten dat er interessante onderwerpen werden aangekaart, maar ik kon nooit iets inbrengen. Ik begreep alles te laat.’ Nu, enkele maanden later, begrijpt ze tot haar eigen verbazing soms al volledige zinnen. Gelukkig spreekt Mafalda vloeiend Engels. Waar ze dat geleerd heeft? Bijna verbaasd antwoordt ze: ‘I don’t know.’ Haar interesse voor dans maakte zoiets evident. Al van heel jonge leeftijd zocht ze informatie over dansers op het internet. Ze bekeek interviews, bestudeerde variaties en droomde over grote balletten in die grote wereld. ‘Follow your dreams’ ‘Ik kom uit een eerder traditioneel gezin, mijn ouders zijn geen kunstenaars, maar toch hebben ze me altijd gesteund. Ik ben hen zo dankbaar, niet alleen om de financiële steun, maar ook omdat ze me geleerd hebben te vertrouwen in mezelf. Als je iets graag genoeg wil, zal het je lukken!’ Nu woont Mafalda bij een gastgezin. Ze heeft er een eigen verdiep en krijgt er alles wat ze nodig heeft. Toch is het niet makkelijk op je zeventiende al een bijna volwassen leven te leiden. Of ze dan nooit het gevoel heeft dat ze iets mist? Mafalda denkt even diep na. ‘Hard werken heb ik altijd gedaan: vroeger ging ik naar school en daarna ging ik trainen. Mijn dagen duurden tot laat in de avond. Weet je, het is die liefde voor dans die me gaande houdt. Discipline, pijn, het hoort er gewoon bij.’ Haar grote ogen staan even helder als mijmerend, terwijl ze vertelt over een competitie (Youth America Grand Prix), waar ze ondanks die pijnlijke blein op haar teen, koos om door te gaan en zo enkele prijzen wist weg te kapen. Een paar weken terug, op een doodgewone dag (dat betekent voor Mafalda een dag die zich grotendeels afspeelt in een dansstudio), overviel haar een heel intens gevoel. ‘Plots voelde ik hoe veel mij te doen staat. Hoeveel werk ik heb, hoe veel ik nog wil leren. Techniek en ook het artistieke, het zoeken naar personages, het vertalen van muziek, de betekenis van bewegingen achterhalen. Ik voelde dat dit me te doen staat, mij alleen en dat maakte me zo gelukkig.’